شترها گونه‌ها و انواع مختلفی دارند. برخی از انواع شترها به شرح زیر هستند:

شتر عربی (Camelus dromedarius):بهترین نژاد شتر برای پرورش ، این نوع شتر معمولاً با نام “شتر یک‌کوهی” شناخته می‌شود. آنها دارای یک گونه کوهه در پشت خود هستند و بیشتر در مناطق خشک و بیابانی مانند

شبه‌خشکی شمال آفریقا و جنوب غربی آسیا پرورش داده می‌شوند.

شتر توتو (Camelus bactrianus):بهترین نژاد شتر برای پرورش ،  این نوع شتر دو کوهه در پشت خود دارد و معمولاً به نام “شتر دوکوهی” شناخته می‌شود. آنها در مناطق بارانی‌تر و سردتر زندگی می‌کنند و اغلب در آسیای

مرکزی و شمال غربی چین پرورش داده می‌شوند.

شتر امریکایی (Lama glama): بهترین نژاد شتر برای پرورش ، این نوع شتر به نام‌های “الپاکا” و “گواناکو” نیز شناخته می‌شوند. آنها از منطقه آندز و کشورهای آمریکای جنوبی مانند پرو، بولیوی و شیلی به دست می‌آیند. الپاکاها

عمدتاً برای پشم زیبایشان و گوشت پرورش داده می‌شوند.

شتر گوانکو (Lama guanicoe):  بهترین نژاد شتر برای پرورش ،  این نوع شتر در آمریکای جنوبی و مناطق بلند ارتفاع از کشورهایی مانند آرژانتین، شیلی، بولیوی و پرو زندگی می‌کنند. آنها از پشم و گوشت مورد استفاده قرار می‌گیرند.

شتر تسکران (Camelus ferus): بهترین نژاد شتر برای پرورش ، این نوع شتر در واقعیت شتر وحشی است و در مناطقی مانند کزاخستان و مناطق مرکزی آسیا زندگی می‌کند. تعداد شترهای وحشی از سال به سال کمتر شده و نهایتاً در برخی مناطق نادر شده‌اند.

شتر کانگارو (Camelus inquisitor): بهترین نژاد شتر برای پرورش ، این نوع شتر در مناطق بیابانی و خشک استرالیا زندگی می‌کند. آنها از منابع تغذیه‌ای اصلی برای اهالی بومی استرالیا بوده‌اند و از پوست و گوشت شترها استفاده می‌شود.

هر نوع شتر ویژگی‌ها و کاربردهای خود را دارد و در مناطق مختلف جهان به تولید محصولات دامی، پشم، گوشت و دیگر منافع مربوط به دام مورد استفاده قرار می‌گیرند.

شترها یا شتر‌های واحد کوهانه (Camelus) از جانوران بزرگ و خاصی هستند که در مناطق خشک و بیابانی زندگی می‌کنند. ویژگی‌های کلی این حیوانات به شرح زیر است:

کوهانه‌ها: شترها دارای کوهانه‌ها هستند. در واقعیت دو گونه شتر وجود دارد: شتر یک کوهانه و شتر دو کوهانه. شتر یک کوهانه یک کوه در پشت دارد و شتر دو کوهانه دو کوه در پشت دارد.

پوست ضخیم: پوست شترها ضخیم و مقاوم به شرایط خشکی و آفتاب است. این پوست از حفاظت آنها در برابر تغییرات شدید دما و تابش مستقیم آفتاب کمک می‌کند.

پشم و مو: شترها دارای پشم و مویی هستند که برای تنظیم دما و حفظ گرمای بدن در شرایط سرد و گرم به کار می‌رود. پشم شترها برای تولید محصولات نساجی و پوشاک نیز استفاده می‌شود.

قامت بلند: شترها دارای قامت بلند و بزرگی هستند. آنها می‌توانند به ارتفاع 7 فوت (حدود 2 متر) در شانه برسند و به طول 10-12 فوت (حدود 3-3.5 متر) برسند.

گردن بلند و انعطاف‌پذیر: شترها دارای گردن بلندی هستند که به آنها امکان خوردن از درختان و گیاهان را در ارتفاع بالا می‌دهد. گردن آنها انعطاف‌پذیر است و می‌توانند به آسانی از بالای سر خود به گیاهان برسند.

توده بزرگ: شترها توده بزرگی دارند و وزنی میانگین بین 600 تا 1,000 کیلوگرم دارند. این وزن می‌تواند در شرایط خشک و بدون غذای فراوان به آنها کمک کند.

تولید شیر و گوشت: شترها شیر و گوشت تولید می‌کنند که به عنوان منابع تغذیه برای مردم مناطقی که شتر پرورش داده می‌شوند، استفاده می‌شود.

قدرت ترابری و حمل بار: شترها به عنوان حیوانات کاری مورد استفاده در ترابری و حمل بار در مناطق خشک و بیابانی قرار می‌گیرند. آنها می‌توانند بارهای سنگین را حمل کنند و به مردم در ترابری و حمل و نقل کمک کنند.

شترها به عنوان یک منبع اساسی در زندگی مردم مناطق خشک و بیابانی اهمیت دارند و در تأمین نیازهای غذایی و اقتصادی نقش بزرگی ایفا می‌کنند.

شترها به طور عمده در مناطق خشک و بیابانی ایران پرورش داده می‌شوند. برخی از شهرها و مناطق ایران که دارای جمعیت قابل توجهی از شترها هستند عبارتند از:

یزد: یزد یکی از مهمترین مراکز پرورش شتر در ایران است. شترها به عنوان حیوان کاری و در ترابری بارها و کمک به مردم در مناطق خشک و بیابانی یزد به کار می‌روند.

کرمان: استان کرمان نیز یکی از مناطق مهم پرورش شتر در ایران است. شترها به عنوان حیوانات کاری و در ترابری بارها به مناطق مختلف از کرمان استفاده می‌شوند.

سیستان و بلوچستان: در استان سیستان و بلوچستان نیز پرورش شترها رواج دارد. این منطقه شرایط جغرافیایی مناسبی برای پرورش شتر دارد.

خرم‌آباد: در استان لرستان و شمال غرب ایران نیز پرورش شترها به صورت محدود انجام می‌شود.

شهرستان‌های بیابانی و خشک: علاوه بر شهرهای معرفی شده، شترها در مناطق بیابانی و خشک دیگری از ایران نیز پرورش داده می‌شوند. این مناطق شامل استان‌های سمنان، خراسان، کرمانشاه و استان‌هایی با اقلیم خشک و بیابانی هستند.

شترها به عنوان یک منبع مهم در تامین نیازهای غذایی، اقتصادی و ترابری در این مناطق اهمیت دارند و به خوبی به شرایط آب و هوایی خشک و بیابانی سازگاری پیدا کرده‌اند

شتر ترکمنی یا شتر ترکمن، یک نژاد خاص از شترهاست که اصولاً در منطقه ترکمنستان و مناطق اطراف آن از جمله شمال ایران پرورش داده می‌شود. این نژاد از شترها دارای ویژگی‌های خاص و منحصر به فردی است که آن را از سایر نژادهای شتر متمایز می‌کند. ویژگی‌های شتر ترکمنی عبارتند از:

کوهانه‌ها: شتر ترکمنی دارای دو کوهانه در پشت خود هستند، به عبارتی گفته می‌شود که این نژاد از شتر دو کوهانه است.

پوست و پشم: پوست شتر ترکمنی خصوصیاتی دارد که آن را برای محافظت در برابر شرایط سخت محیطی و تابش آفتاب مناسب می‌کند. همچنین، پشم این نژاد از شتر به عنوان منبعی برای تولید محصولات پوشاک و نساجی استفاده می‌شود.

قامت بلند و انعطاف‌پذیر: شتر ترکمنی دارای قامت بلند و نسبتاً نازکی است که به آن اجازه می‌دهد تا به آسانی از درختان و گیاهان برای تغذیه بخورد. گردن این شترها انعطاف‌پذیر است

و می‌توانند به آسانی به طعام برسند.

شیر و گوشت: شتر ترکمنی همچنین به عنوان منبع شیر و گوشت در تغذیه مردم مناطقی که این نژاد پرورش داده می‌شود، استفاده می‌شود.

حیوان کاری: این نژاد از شتر به عنوان حیوان کاری نیز مورد استفاده در ترابری بارها و حمل و نقل در مناطق خشک و بیابانی قرار می‌گیرد. آنها می‌توانند بارهای سنگین را حمل کنند و به مردم در کشاورزی و ترابری کمک کنند.

شتر ترکمنی به عنوان یک نژاد خاص و منحصر به فرد در منطقه ترکمنستان و مناطق اطراف اهمیت دارد و نقش مهمی در زندگی مردم این مناطق ایفا می‌کند.

شتر بندری یک نوع نژادی از شترهاست که در مناطق ساحلی و بندری نزدیک به دریای خزر در ایران پرورش داده می‌شود. این نژاد به عنوان شترهای بندری یا شترهای دریایی هم شناخته می‌شوند و

ویژگی‌های خاصی دارند که آنها را از سایر نژادهای شتر متمایز می‌کند. ویژگی‌های شتر بندری عبارتند از:

محیط زیست ساحلی: شتر بندری از طریق پرورش در مناطق ساحلی و بندری نزدیک به دریای خزر توسعه یافته‌اند. این مناطق از اقلیم معتدل تا گرم و مرطوب برخوردار هستند.

کوهانه‌ها: شتر بندری دارای دو کوهانه در پشت دارد، به عبارتی گفته می‌شود که این نژاد از شتر دو کوهانه است.

پوست و پشم: پوست شتر بندری خصوصیاتی دارد که به آن کمک می‌کند در شرایط محیطی ساحلی و خرابی مقاومت کند. همچنین، پشم این شترها به عنوان منبعی برای تولید محصولات نساجی و پوشاک مورد استفاده قرار می‌گیرد.

قامت بلند و انعطاف‌پذیر: شتر بندری دارای قامت بلند و نسبتاً نازکی است که به آن امکان می‌دهد تا به آسانی از درختان و گیاهان برای تغذیه بخورد. گردن این شترها انعطاف‌پذیر است و می‌توانند به آسانی به طعام برسند.

شیر و گوشت: شتر بندری همچنین به عنوان منبع شیر و گوشت در تغذیه مردم مناطقی که این نژاد پرورش داده می‌شود، استفاده می‌شود.

حیوان کاری: این نژاد از شتر به عنوان حیوان کاری نیز مورد استفاده در ترابری بارها و حمل و نقل در مناطق ساحلی و بندری قرار می‌گیرد. آنها می‌توانند بارهای سنگین را حمل کنند و به مردم در کشاورزی و ترابری کمک کنند.

شتر بندری به عنوان یک نژاد خاص در مناطق ساحلی و بندری ایران اهمیت دارد و نقش مهمی در زندگی مردم این مناطق ایفا می‌کند.